Η οντότητα περιγράφει με έναν αφηρημένο τρόπο τη δομή ενός εργαστηρίου. Τα διαφορετικά άτομα με τις διαφορετικές σκέψεις, που καλούνται να συνδιαμορφώσουν και να παράξουν ένα αποτέλεσμα ως μία ενότητα. Και καθόλη τη διάρκεια αυτές οι φωνές που μεταδίδουν πληροφορίες. Οι φωνές, τα άτομα που μοιράζονται την συγκεντρωμένη και δομημένη πληροφορία και εισάγουν σε μια νέα διάσταση σκέψης.
Τι είναι εδώ; Κάτι πρέπει να υπάρχει εδώ, ή τουλάχιστον κάτι, κάποιος πρέπει να υπήρχε. Κάποιος, κάποια, ένα Ων τελοσπάντων.
Μια οντότητα.
Η οντότητα. Η οντότητα αυτή λοιπόν όριζε τον εαυτό της ως οντότητα. Δεν κατάφερνε ποτέ να οριστεί, να αυτοπροσδιοριστεί. Πάντα την προβλημάτιζε αυτή η φράση από το μυθιστόρημα του Alexandre Dumas. “Όλοι για έναν και ένας για όλους” έλεγε. Μα τι εννοούσε αφού η οντότητα ήταν όλοι και όλοι ήταν η οντότητα. Η οντότητα ήταν μια αλλά ήταν και πολλοί. Σκεφτόταν σαν ένας, αλλά με έξι διαφορετικούς τρόπους και όταν παρουσιαζόταν, όταν συστηνόταν, από την άλλη ήταν πέντε, πέντε - έξι, έξι-πέντε. Περίεργο. Και η οντότητα ήταν περίεργη για τον κόσμο. Όταν λέω οντότητα δεν θέλω να παρεξηγηθώ, μην νομίζετε πως είναι κάτι εξωπραγματικό, άνθρωπος ήταν. Και όταν λέω περίεργη με τον κόσμο δεν εννοώ ότι ήταν παράξενα περίεργη, εννοώ ότι εκδήλωνε ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον για τον κόσμο και τον χώρο, για τον κόσμο, το πλήθος μέσα στο χώρο. Η δυναμική του πλήθους μέσα στο στατικό χώρο. Τόσο στατικό που και το πλήθος από δυναμικό γινόταν στατικό.
Σκεφτόταν.
Το επεξεργαζόταν.
Το πλήθος που συμπεριφέρεται πάντα με τον ίδιο τρόπο, εκτελεί τις ίδιες διαδρομές σταματάει στα ίδια σημεία· σταματάει και στέκεται πάντα με τον ίδιο τρόπο. Να, σαν ένα κύμα που πάει κι έρχεται, με τόσο ακριβείς επαναλήψεις που μοιάζει στατικό μέσα στο χρόνο.
Τι θα μπορούσε να κάνει;
Θα μπορούσε να το κοιτάει, να το χαζεύει, να παίζει μαζί του. Να παίζει! Στην οντότητα άρεσε να παίζει.
Της άρεσε να παίζει, να δημιουργεί, να χαλάει, να καταστρέφει, να πειράζει, να αλλοιώνει την εικόνα του περιβάλλοντος της.
Σκεφτόταν.
Το επεξεργαζόταν.
Υπήρχαν κάτι φωνές που άκουγε. Πρέπει να ήταν τέσσερις. Τέσσερα· άλλος ένας αριθμός! Όπως πριν. Ποιοι ήταν εκείνοι οι αριθμοί; Πέντε κι έξι.
Η οντότητα.
Η οντότητα που σκεφτόταν σαν ένας με έξι διαφορετικούς τρόπους, συστηνόταν σαν πέντε κι άκουγε τέσσερις φωνές. Είχαν ονόματα άραγε όλα αυτά τα σύνολα; Τα στοιχεία από τα οποία απαρτίζονταν τα σύνολα είχαν ονόματα;
Πρέπει να είχαν.
Ναι, ναι είχαν το θυμόταν· το ήξερε! Κάπου τα είχε σημειώσει. Τα είχε σημειώσει για να μην τα ξεχάσει, για να τα θυμάται όποτε έπρεπε. Τα είχε σημειώσει και τα είχε κολλήσει κάπου. Σε κάποιον τοίχο μάλλον. Αυτό συνήθιζε να κάνει με τις σημειώσεις που κρατούσε.
Η οντότητα.
Η οντότητα με τους τρεις αριθμούς. Πέντε, έξι, τέσσερα ή τέσσερα, πέντε, έξι, σαν να μετράς. Μετρούσε τέσσερα, πέντε, έξι, μπορούσε και ανάποδα· έξι, πέντε, τέσσερα.
Η οντότητα.
Η οντότητα που μπορούσε να μετράει, της άρεσε να παίζει, να δημιουργεί και προβληματιζόταν για τον κόσμο.
Αυτό ήταν!
Θα τα συνδύαζε.
Θα τα έμπλεκε και κάπου θα έβγαζε αυτό. Μάλλον. Μπορεί και όχι. Αλλά τουλάχιστον θα έπαιζε· θα τάραζε το κύμα. Θυμάστε, το κύμα. Αυτό που λέγαμε προηγουμένως; Αυτό που δημιουργεί το πλήθος στο δημόσιο χώρο.
Δεν θα έπαιζε όμως με το στατικό με κάτι επίσης στατικό. Θα έπρεπε να είναι δυναμική η κατασκευή του, θα έπρεπε να είναι ζωντανή. Αφού εδώ η οντότητα ήταν δυναμική, είπαμε· τέσσερα, πέντε, έξι, έξι, πέντε, τέσσερα, πέντε, έξι, τέσσερα και ούτω καθεξής. Καταλάβατε τι εννοώ. Κάτι ζωντανό λοιπόν. Αυτό του έλεγαν και οι φωνές. Πως θα ήταν όμως αυτό; Πως θα φαινόταν;
Ας ξεκινήσουμε από ένα σημείο.
Ένα σημείο είναι καλό· κάτι πρέπει να ορίζει την αρχή.
Το ένα σημείο φαίνεται κατάλληλο για αυτή τη δουλειά.
Μετά;
Ας βάλουμε άλλο ένα και ας φτιάξουμε ένα ευθύγραμμο τμήμα. Ωραία, αυτό φαίνεται καλό! Πήγαμε από το Α στο Β όπως και το ευθύγραμμο τμήμα που μόλις σχεδιάστηκε. Όμορφο· απλό· αλλά πολύ μονοδιάστατο.
Ας βάλουμε τότε και ένα τρίτο σημείο και να το ενώσουμε με τα δυο προηγούμενα.
Όμορφα!
ΑΒΓ και μετά πάλι Α, μια ωραία λούπα σαν το τέσσερα, πέντε, έξι, τέσσερα, πέντε. Καταλάβατε. Έχουμε ένα τρίγωνο. Δισδιάστατο και απλό, όσο πιο απλό γίνεται. Ένα τρίγωνο με τρεις ίσες πλευρές. Αλλά πως ένα τρίγωνο είναι ζωντανό; πως κινείται το δισδιάστατο στις τρεις διαστάσεις;
Όχι!
Ηταν σίγουρη!
Έπρεπε να κινείται και να είναι τρισδιάστατο.
Για να κινείται η σφαίρα αποτελούσε ένα ενδιαφέρον γεωμετρικό στερεό. Αλλά με την σφαίρα θα έχανε το τρίγωνο που τόσο της άρεσε όταν το σχεδίασε.
Αυτό ήταν!
Θα τα συνδύαζε, ένα σύνολο τριγώνων που εφάπτονται μεταξύ τους και αγκαλιάζουν μια σφαίρα. Τόσα ώστε να μπορεί να γυρίσει αλλά να μην χάνεται η αίγλη του τριγώνου της.
Αυτό ήταν!
Με συγχωρείτε παρασύρθηκα.
Με συνεπήρε η περιγραφή της οντότητας. Επιτρέψτε μου να συστηθώ.
Θα ξεκινήσω από την αρχή.
Καλησπέρα, είμαι η Οντότητα.
Καληνύχτα.
Η οντότητα περιγράφει με έναν αφηρημένο τρόπο τη δομή ενός εργαστηρίου. Τα διαφορετικά άτομα με τις διαφορετικές σκέψεις, που καλούνται να συνδιαμορφώσουν και να παράξουν ένα αποτέλεσμα ως μία ενότητα. Και καθόλη τη διάρκεια αυτές οι φωνές που μεταδίδουν πληροφορίες. Οι φωνές, τα άτομα που μοιράζονται την συγκεντρωμένη και δομημένη πληροφορία και εισάγουν σε μια νέα διάσταση σκέψης.
Τι είναι εδώ; Κάτι πρέπει να υπάρχει εδώ, ή τουλάχιστον κάτι, κάποιος πρέπει να υπήρχε. Κάποιος, κάποια, ένα Ων τελοσπάντων.
Μια οντότητα.
Η οντότητα. Η οντότητα αυτή λοιπόν όριζε τον εαυτό της ως οντότητα. Δεν κατάφερνε ποτέ να οριστεί, να αυτοπροσδιοριστεί. Πάντα την προβλημάτιζε αυτή η φράση από το μυθιστόρημα του Alexandre Dumas. “Όλοι για έναν και ένας για όλους” έλεγε. Μα τι εννοούσε αφού η οντότητα ήταν όλοι και όλοι ήταν η οντότητα. Η οντότητα ήταν μια αλλά ήταν και πολλοί. Σκεφτόταν σαν ένας, αλλά με έξι διαφορετικούς τρόπους και όταν παρουσιαζόταν, όταν συστηνόταν, από την άλλη ήταν πέντε, πέντε - έξι, έξι-πέντε. Περίεργο. Και η οντότητα ήταν περίεργη για τον κόσμο. Όταν λέω οντότητα δεν θέλω να παρεξηγηθώ, μην νομίζετε πως είναι κάτι εξωπραγματικό, άνθρωπος ήταν. Και όταν λέω περίεργη με τον κόσμο δεν εννοώ ότι ήταν παράξενα περίεργη, εννοώ ότι εκδήλωνε ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον για τον κόσμο και τον χώρο, για τον κόσμο, το πλήθος μέσα στο χώρο. Η δυναμική του πλήθους μέσα στο στατικό χώρο. Τόσο στατικό που και το πλήθος από δυναμικό γινόταν στατικό.
Σκεφτόταν.
Το επεξεργαζόταν.
Το πλήθος που συμπεριφέρεται πάντα με τον ίδιο τρόπο, εκτελεί τις ίδιες διαδρομές σταματάει στα ίδια σημεία· σταματάει και στέκεται πάντα με τον ίδιο τρόπο. Να, σαν ένα κύμα που πάει κι έρχεται, με τόσο ακριβείς επαναλήψεις που μοιάζει στατικό μέσα στο χρόνο.
Τι θα μπορούσε να κάνει;
Θα μπορούσε να το κοιτάει, να το χαζεύει, να παίζει μαζί του. Να παίζει! Στην οντότητα άρεσε να παίζει.
Της άρεσε να παίζει, να δημιουργεί, να χαλάει, να καταστρέφει, να πειράζει, να αλλοιώνει την εικόνα του περιβάλλοντος της.
Σκεφτόταν.
Το επεξεργαζόταν.
Υπήρχαν κάτι φωνές που άκουγε. Πρέπει να ήταν τέσσερις. Τέσσερα· άλλος ένας αριθμός! Όπως πριν. Ποιοι ήταν εκείνοι οι αριθμοί; Πέντε κι έξι.
Η οντότητα.
Η οντότητα που σκεφτόταν σαν ένας με έξι διαφορετικούς τρόπους, συστηνόταν σαν πέντε κι άκουγε τέσσερις φωνές. Είχαν ονόματα άραγε όλα αυτά τα σύνολα; Τα στοιχεία από τα οποία απαρτίζονταν τα σύνολα είχαν ονόματα;
Πρέπει να είχαν.
Ναι, ναι είχαν το θυμόταν· το ήξερε! Κάπου τα είχε σημειώσει. Τα είχε σημειώσει για να μην τα ξεχάσει, για να τα θυμάται όποτε έπρεπε. Τα είχε σημειώσει και τα είχε κολλήσει κάπου. Σε κάποιον τοίχο μάλλον. Αυτό συνήθιζε να κάνει με τις σημειώσεις που κρατούσε.
Η οντότητα.
Η οντότητα με τους τρεις αριθμούς. Πέντε, έξι, τέσσερα ή τέσσερα, πέντε, έξι, σαν να μετράς. Μετρούσε τέσσερα, πέντε, έξι, μπορούσε και ανάποδα· έξι, πέντε, τέσσερα.
Η οντότητα.
Η οντότητα που μπορούσε να μετράει, της άρεσε να παίζει, να δημιουργεί και προβληματιζόταν για τον κόσμο.
Αυτό ήταν!
Θα τα συνδύαζε.
Θα τα έμπλεκε και κάπου θα έβγαζε αυτό. Μάλλον. Μπορεί και όχι. Αλλά τουλάχιστον θα έπαιζε· θα τάραζε το κύμα. Θυμάστε, το κύμα. Αυτό που λέγαμε προηγουμένως; Αυτό που δημιουργεί το πλήθος στο δημόσιο χώρο.
Δεν θα έπαιζε όμως με το στατικό με κάτι επίσης στατικό. Θα έπρεπε να είναι δυναμική η κατασκευή του, θα έπρεπε να είναι ζωντανή. Αφού εδώ η οντότητα ήταν δυναμική, είπαμε· τέσσερα, πέντε, έξι, έξι, πέντε, τέσσερα, πέντε, έξι, τέσσερα και ούτω καθεξής. Καταλάβατε τι εννοώ. Κάτι ζωντανό λοιπόν. Αυτό του έλεγαν και οι φωνές. Πως θα ήταν όμως αυτό; Πως θα φαινόταν;
Ας ξεκινήσουμε από ένα σημείο.
Ένα σημείο είναι καλό· κάτι πρέπει να ορίζει την αρχή.
Το ένα σημείο φαίνεται κατάλληλο για αυτή τη δουλειά.
Μετά;
Ας βάλουμε άλλο ένα και ας φτιάξουμε ένα ευθύγραμμο τμήμα. Ωραία, αυτό φαίνεται καλό! Πήγαμε από το Α στο Β όπως και το ευθύγραμμο τμήμα που μόλις σχεδιάστηκε. Όμορφο· απλό· αλλά πολύ μονοδιάστατο.
Ας βάλουμε τότε και ένα τρίτο σημείο και να το ενώσουμε με τα δυο προηγούμενα.
Όμορφα!
ΑΒΓ και μετά πάλι Α, μια ωραία λούπα σαν το τέσσερα, πέντε, έξι, τέσσερα, πέντε. Καταλάβατε. Έχουμε ένα τρίγωνο. Δισδιάστατο και απλό, όσο πιο απλό γίνεται. Ένα τρίγωνο με τρεις ίσες πλευρές. Αλλά πως ένα τρίγωνο είναι ζωντανό; πως κινείται το δισδιάστατο στις τρεις διαστάσεις;
Όχι!
Ηταν σίγουρη!
Έπρεπε να κινείται και να είναι τρισδιάστατο.
Για να κινείται η σφαίρα αποτελούσε ένα ενδιαφέρον γεωμετρικό στερεό. Αλλά με την σφαίρα θα έχανε το τρίγωνο που τόσο της άρεσε όταν το σχεδίασε.
Αυτό ήταν!
Θα τα συνδύαζε, ένα σύνολο τριγώνων που εφάπτονται μεταξύ τους και αγκαλιάζουν μια σφαίρα. Τόσα ώστε να μπορεί να γυρίσει αλλά να μην χάνεται η αίγλη του τριγώνου της.
Αυτό ήταν!
Με συγχωρείτε παρασύρθηκα.
Με συνεπήρε η περιγραφή της οντότητας. Επιτρέψτε μου να συστηθώ.
Θα ξεκινήσω από την αρχή.
Καλησπέρα, είμαι η Οντότητα.
Καληνύχτα.
The entity describes the structure of a workshop in an abstract way. Different people with different thoughts, called to model and produce a result as an entity. And all these voices that transmit information. Voices, people who share concentrated and structured information and enter into a new dimension of thought.
What is here; Something must be here, or at least something, must have existed. Someone, something, one being.
An entity.
The entity. This entity therefore defined itself as an entity. It never managed to be defined, to be self-defined. This phrase was always being baffled by the novel by Alexandre Dumas. "All for one and one for all" he was saying. But what did it mean since the entity was all and everyone was the entity. The entity was one, but there were many. It was thinking like one, but in six different ways, and when it was presented, when it was recommended, it was five, five, six, six or five. Curious. And the entity was strange to the world. When I say an entity I do not want to be misunderstood, do not think something unreal, it was human. And when I say strange to the world I do not mean that it was strangely strange, I mean it was interesting. Interesting for the world and the place, for the world, the crowd in the space. The dynamics of the crowd within the static space. So static that the crowd from dynamic became static.
Thinking.
Processing.
The crowd that always behaves in the same way, performs the same routes stops at the same points; stops and always stands the same way. Yes, like a wave that goes and comes, with so exact repetitions that look static in time.
What could it do?
It could watch it, watch it, play with it. Playing! The entity liked to play.
It liked playing, creating, spoiling, destroying, distracting, altering the image of its environment.
Thinking.
Processing.
There were some voices it heard. It must have been four. Four; another one! Like before. Which were those numbers? Five and six.
The entity.
The entity that was thought of as one in six different ways, was presenting itself as five, listening to four voices. Did they name all these sets? Did all these elements from which the sets were made have names?
They must have.
Yes, yes it remembered it; it knew it! Somewhere it had written them. It had written them into a note in order not to forget them, to remember them whenever it needed. It had written and stuck them somewhere. On a wall, probably. It is what it used to do with the notes it held.
The entity.
The entity with the three numbers. Five, six, four or four, five, six, as if counting. He counted four, five, six, it could count the other way around as well; six, five, four.
The entity.
The entity that could count, liked to play, create and was curious for the world.
That's it!
It would combine them.
It would have gotten them in and somewhere It'd get this out. Rather. Maybe not. But at least it would play; it would change the stereotypical. Remember, the stereotypical. What did we say earlier? What the crowd creates in the public space.
But it would not play statically with something static. It would have to be dynamic, its construction, it would have to be alive. Since the entity was dynamic, we said: four, five, six, six, five, four, five, six, four, and so on. You understand what I mean. Something alive, then. This was what the voices told it. How would that be? How would it look?
Let's start from one point.
One point is good; something must set the beginning.
One point seems appropriate for this job.
After?
Let's put another one and let's make a straight line. Fine, that looks good! We went from A to B as well as the straight section just designed. Beautiful; simple; but very one-dimensional.
ΑLet us also put a third point and join it with the two previous ones.
Nice!
ABC and then again A, a nice loop like four, five, six, four, five. You understand. We have a triangle. Two-dimensional and simple, as simple as possible. A triangle with three equal sides. But how is a triangle alive? How does the two-dimensional move in the three dimensions?
No!
It was sure!
It had to move and be three-dimensional.
To move, the sphere was an interesting geometric solid. But with the sphere it would lose the triangle it liked so much when she designed it.
That's it!
It would combine them, a set of triangles that touch each other and embrace a sphere. So that she can turn but not lose the glory of its triangle.
That's it!
I’m sorry.
The description of the entity has excited me. Allow me to introduce myself.
I will start from the beginning.
Good evening, I am the Entity.
Good night.
